Reisdag en nieuw avontuur..
16 augustus 2019 - Kanchanaburi, Thailand
Donderdag ging de wekker om 5.30u.. ja.. dat is vroeg!
Maar om 7u stond er een taxibus voor ons klaar met een chauffeur die ons zou rijden naar Kanchanaburi. En een gids die onderweg wat leuke stops zou bedenken. Eenmaal in ons privé busje werd Mae weer lijk bleek en zat met een zakje voor zich.. ahhh nee hè.. niet weer. En ik voelde dat het met de dag slechter werd met mijn keel. Dit leek op Bali troubles. Maar we deden rustig aan en zouden gewoon kijken wat wel en wat niet gaat.
Als eerste zijn we bij de Mae Klong Markt gestopt. Een markt op een trein rails waar elke 2u een trein doorheen rijdt. De markt stalletjes trekken dan als Speedy Conzales hun luifels in en halen hun spullen weg die te ver uit steken. De rest blijft liggen en de trein rijdt er gewoon overheen. De gids nam ons mee naar een koffieshop waar ze lekker koffie hadden en verse fruit smoothies... EN.. bankjes vooraan om de trein voorbij te zien komen. Dit is wel een beetje een toeristische attractie geworden, maar des al niet te min toch leuk om even te zien.
Daarna gaat alles weer op zijn plek en gaan de luifels weer uit.. tot de volgende trein komt.
Onze tweede stop was bij een palmsuiker makerij. Je kon daar zien hoe ze de bloem plukken van een palmboom voordat er kokosnoten aankomen. Ze maakten suiker maar ook kokosmelk en kokosolie.
Hier konden we ook een traditioneel Thais huis bekijken.
Na een redelijk schoon wc bezoek zijn we verder gereden. We zijn gestopt bij de grootste en bekendste drijvende markt. En we zouden daar met een roeiboot door de markt varen maar dat is niet gelukt. Flynn was er helemaal klaar mee. Het was bloed heet en vreselijk druk! Echt giga toeristisch en dat waren duidelijk te veel prikkels voor hem. Dus na 5 minuten zaten we weer terug in ons busje en zijn we doorgereden naar ons hotel aan de River Kwai. De gids had dus een makkie die dag maar het was lang genoeg geweest. De begraafplaats hebben we vanuit de bus gezien maar het trekt ons alle 4 niet om daar te gaan kijken.
We waren om 12.30u bij het hotel en onze kamers waren nog niet klaar. Niet zo erg want dan konden we even lunchen in het restaurant van het hotel. Flynn eet en drinkt gelukkig een stuk beter. Dus die zorg is voorbij.
Tijdens de lunch kwamen ze zeggen dat we in onze kamers konden. 2 hotelkamers naast elkaar. Wij met een 2pers bed en de meiden 3x een 1pers bed.
Met uitzicht op het zwembad..
De spullen uitgepakt en klamboes opgezet en een duik in het zwembad gedaan.
En 's avonds gegeten in het restaurant van het resort wat aan de rivier ligt.
In de nacht begon ik te zweten en mezelf slechter te voelen. Ik lag wakker van de keel en oorpijn en in de ochtend besloten we te vragen of er een dokter kon komen. Ik moest naar het ziekenhuis... wat een ellende! De kinderen kunnen daar niks dus besloten om hun in het hotel te laten. En ik kan zeggen dat voelt niet fijn. In een vreemd land je kinderen in het hotel achterlaten en zelf met een taxi naar een ziekenhuis en niet te weten hoe lang je daar binnen zult zijn. Je verwacht in een privé kliniek dat ze goed Engels kunnen praten.. nou vergeet het maar. Google translate van Thais naar Engels en andersom. Ik had in het hotel met onze oorthermometer koorts gemeten en in het ziekenhuis stopten ze thermometer onder mijn arm.. bijzonder want dat is bij ons not done. Zowel bij de huisarts als in het ziekenhuis willen ze het via je oor of rectaal. Maar goed. De verpleegkundige deed wat standaard metingen en daarna werden we bij een arts naar binnen gestuurd. Hij keek in mijn oren en die waren goed. Daarna vroeg hij een spatel voor in mijn mond. Niks houten spatel, gewoon een metalen spatel die ze onder de kraan afspoelen.. en met zijn zaklamp van de Praxis keek hij in mijn keel. Hij gebaarde naar Peter om mee te kijken want zijn amandelen waren blijkbaar flink ontstoken. Omdat ik ook troep ophoest wilde hij ook een longfoto laten maken. Dus naar een kamertje waar ik een operatie schortje aanmoest en toen werd er een long foto gemaakt. Daarna weer terug naar de arts. Longen zien er niet verkeerd uit. Hij besloot dat ik naar de eerste hulp moest voor een injectie en ik zou een kuur antibiotica krijgen voor 7 dagen. Eenmaal op de eerste hulp bleek ik geen injectie te krijgen maar de verpleegster probeerde een infuus aan te leggen. OMG.. wat gebeurd er allemaal? Waarom een infuus en voor hoe lang dan? Ze deed me erg veel pijn en uiteindelijk haalde ze de naald er uit en kwam er een ander. Peter moest op de gang blijven en ik lag daar.. niemand verstond me en ik versta ook geen Thais. Deze verpleegkundige bond een elastiek om mijn pols en tikte op mijn hand.. aha.. ader gevonden.. infuus er in. 'One hour madame'.. Oh oke.. can you send my husband please? Husband.. yes husband.. oke husband.
No photo.. no photo! Nou stiekem toch 2 foto's gemaakt. Peter is een brief gaan regelen voor de verzekering en tegen de tijd dat mijn infuus er uit mocht was hij klaar. Tas met antibiotica, pijnstillers en iets voor bronchitis, de rekening, een brief en mijn long foto. Liefst wilden ze dat ik maandag terug zou komen maar ik heb gezegd; i wanna go home! Met mijn astma zijn we er nu achter na 2x een infectie in een tropische land dat dit voor mijn luchtwegen geen goeie omstandigheden zijn. Misschien moeten we naar Zwitserland! We wachten op bericht van de verzekering want met de nachttrein naar Khao Sok in het Zuiden gaat het voor mij niet meer worden. En als je ziek in je klamboe ligt en je niks leuks kunt doen met je kinderen maakt je mentaal niet echt sterker. Mae zei: mama het is niet erg als we naar huis gaan.. als we het maar fijn hebben met elkaar dan maakt het niet uit waar we zijn. En dat vond ik heel wijs van haar. Want het maakt ook niet uit waar je bent! Als je allemaal goed in je vel zit is dat zoveel waard. Dus er bestaat een grote kans dat ons Thailand verhaal spoedig gaat eindigen. Jammer.. maar het is hoe het is. We zijn blij met alles wat we hebben gezien en hebben zeker momenten genoten met elkaar.
Hier nog wat foto's van rondom het hotel. Oa een palm bloem..
Maar jullie hebben veel gezien en beleefd.
Beterschap.
Liefs, Sophie
En wat ik van mijn vader geleerd hebt is tel wat je hebt niet wat je mist nou allereerst nog beterschap en alles komt goed o pa vlissingen
Hopelijk kunnen jullie snel naar huis en daar bijkomen.
Maar idd Zwitserland, en er zijn nog zoveel mooie andere landen, zijn betere opties.
Heel veel sterkte allemaal. Even doorbijten en lekker naar jullie mooie huis.
Liefs Dians
wat jammer dat het zo moet lopen