We houden het spannend

Afgelopen maandagavond laat maakte Chloë het nog even spannend. Ze kreeg hoge koorts, begon erg te hoesten en moest overgeven. Jakkes! Nuchter dat ik ben dacht ik elke dag; het is nog geen vrijdag. Maar op woensdag had Chloë nog steeds koorts en toen kreeg ik toch een beetje de kriebels.. het zal toch niet weer op annuleren uitdraaien hè?  Zeker omdat we allemaal echt toe zijn aan vakantie. Het was zo'n heftig jaar voor ons gezin. Ziekbed en overlijden van mijn schoonmoeder,  het ongeluk van Peter wat veel spannening met zich meebracht. (Zou hij nog kunnen gaan lopen?) De operatie, weken lang een ziekenhuisbed in onze woonkamer en het revalidatie proces.. Dus ik besloot met Chloë naar onze huisarts te gaan.  Die zei meteen; jullie moeten zeker niet thuis blijven. De zon gaat haar goed doen dus gaan vrijdag!  Ze schreef Codeïne voor zodat Chloë wat minder zou gaan hoesten en daardoor beter zou kunnen slapen.  Het school gala stond donderdagavond ook voor de deur wat zij ook njet wilde missen.  En gelukkig kon ze daar ook even naar toe omdat de koorts donderdag gezakt was.  Bij de apotheek vroeg ik meteen of dit medicijn onder de opiumwet valt... nee hoor mevrouw,  dit valt er niet meer onder. Eenmaal thuis de bijsluiter gelezen en wat stond daarom; dit medicijn valt onder de opiaten.  ZUCHT Apotheek weer gebeld en bleven volhouden van niet. Op internet stond dat je een officieel document nodig hebt om met dit medicijn te reizen.. Dit kon je aanvragen en zou dan 4 weken duren voordat je dit binnen hebt.  Uhmm ik heb 1 dag.  Op de valreep heeft de huisarts en Engelse verklaring geschreven dat Chloë dit medicijn nodig heeft voor haar herstel.  En toen fingers crossed dat dit a4tje voldoende zou zijn. In Indonesië staat nog steeds de doodstaf op drugs bezit, dus ik wil dit liever goed geregeld hebben.

Vrijdag waren we rond 15.45u eigenlijk helemaal klaar thuis.  Waarom langer gaan zitten wachten om te vertrekken? Aangezien Peter toch wat last kreeg van spanningen.. hij was alweer een relatie aan het opbouwen met de toilet dus ik dacht; GAAN! Peter pakte de auto in en we reizen met de koffers dus dat was passen en meten in de auto.  Vervolgens kon er geen doperwt meer bij en zaten we in de auto geperst met onze hand bagage op schoot en de buggy van Flynn bij de voeten van de kids. Ik kreeg meteen een déjà vu.. vroeger zat ik ook zo in de auto geperst als we naar de camping gingen.  Soms zelfs de hele rit met een koelbox of een tv op schoot. Maar dat terzijde.. ik zette skyradio op en onder het genot van kerstmuziek zijn we naar Schiphol gereden. (Even kijken of dit het stress gehalte van mijn wederhelft iets omlaag zou brengen) Ik had thuis al online ingecheckt, dus binnen 5 min waren we onze koffers kwijt bij de bagage drop off van KLM. 

Bij de beveiliging waren we direct aan de beurt, allemaal schoenen en jassen uit,  riemen af en hup door die ruimte cocon. Natuurlijk pikten ze de dexamethason drank voor Flynn uit de handbagage maar die werd even nagekeken en we konden door. En daar zaten we dan, om 17.15u bij de Mac Donalds. 2x zo duur als de Mac in Utrecht maar alla.

  Chloë voelde zich niet lekker.  Dit was een combinatie van nog niet goed beter zijn, te kort geslapen na het gala en de spannende lange reis die we voor de boeg hadden.  Vlakbij de Mac was er een speelgedeelte waar Flynn zich nog even kon wanen in het piloot zijn.

 En daarna zijn we op het gemak naar de taxfree shops gegaan.  Wat ging dit allemaal smooth in vergelijking met toen we naar Zuid-Afrika gingen.  De dames hebben boeken gekocht, oordopjes voor Chloë want die was zij vergeten en 2 geurtjes voor Mae en mij. 

 Op weg naar de gate kwamen we de baby lounge tegen.  Hele nette baby bedjes en verschoonruimtes en wat relaxstoelen dus daar hebben we ook nog even gebruik van gemaakt.  En daarna naar gate F9. Flynn zat lekker ijn de buggy en zodra ze ons in de gaten hadden kwamen ze ons halen en mochten we (net als de vorige keer) alvast doorlopen.  Ze namen de buggy mee en wij konden op het gemak ons zelf installeren in het vliegtuig. 

We hoopten nog even dat het vliegtuig niet vol zou zitten maar helaas... ook hier kon geen doperwt meer bij.  Het voordeel van KLM is de Nederlands talige media. Flynn begon met filmpjes kijken van buurman en buurman en liedjes luisteren van Juf Roos. We vertrokken om 21.15u en ik had verwacht dat Flynn zo gesloopt zou zijn dat hij meteen in slaap zou vallen. T ventje gaf geen kick, behalve bij het opsteigen.. toen kreeg hij een lachkick. Maar hij heeft tot 1.00uur naar liedjes zitten luisteren en toen viel hij in slaap. 

Eigenlijk!  Want ik wilde zelf ook wel even mijn ogen dicht doen.  Ik had voor alle 3 een opblaas kussen wat je voor je stoel kunt zetten zodat je je benen kan strekken.  Voor Flynn ideaal want hij kon lekker liggen. De meiden voelde ik draaien achter me en uiteindelijk heb ik hun een paar melatonine pilletjes gegeven.  Ze hebben heel even geslapen maar merendeels gelezen en film gekeken. Flynn heeft tot 7uur geslapen want toen kregen we ontbijt.  Hij kreeg poffertjes maar deed er geen hap van.  Ach ja.. dat komt wel.  

Peter zonderde zich ook af om even wat te slapen.. 

In Singapore hadden we een tankstop. Alles en iedereen moest er uit.  En dit blijf ik niet begrijpen maar dan stap je uit het vliegtuig (waarvoor je uitgebreid bent gecontroleerd) en dan vervolgens ga je weer in de rij staan om je schoenen en alle shit weer uit te doen. Waar heb ik in godsnaam de mogelijkheid gehad om iets te kopen wat niet toestaan is? Toen bleek er een kras op het vliegtuig te zitten waarvoor er inspectie langs kwam. Het duurde dus iets langer dan gepland voordat we weer terug op onze stoelen mochten gaan zitten, maar het viel gelukkig mee en konden de reis voortzetten. Oké.. de laatste 2u vliegen voordat we op Bali zijn.  

Flynn was best moe maar hij gaf wederom geen kick. Wat ben ik trots op mijn 3 kanjers bij zo'n lange reis! Toen we op Bali geland zijn mochten we ook hier met Flynn door een snelle douane rij.  Wat fijn!  Alles ging echt vlot. Ook de koffers hadden we redelijk snel te pakken. 

Op naar een Cordendon mannetje. Wowwww... er stonden heeeeeeeeel erg veel mannetjes met naambordjes te wachten.  En ja hoor daar stond de Corendon man ook tussen.  We waren de eerste.  Fijn.. ga hier maar zitten dan wacht ik de andere gasten op. OMG... we hebben 2u zitten wachten tot alle Corendon mensen verzameld waren voor de bus naar het hotel.  In die tijd heb ik 15x gedacht om een taxi te nemen.. en dat ik dit zo vreselijk vind aan een grote organisaties. Wat ben ik blij dat ik het voor Thailand anders geregeld heb.  Dan staat er gewoon 1 mannetje just for us op ons te wachten.  Want na zo'n lange vlucht wil je maar 1 ding; naar je hotel!  De groep werd verdeeld en alle mensen die naar Sanur gingen werden in 1 busje gezet. Chaos daar op het vliegveld!  Flynn was inmiddels in zijn buggy in slaap gevallen en die heb ik slapend in het busje getild. Het was dus al ruim na 23u dat we richting hotel gingen rijden. Vlak voordat we er waren werd Flynn wakker.  Bus bus.. jaaa we zitten in de bus.  Ondanks dat het donker was keken we onze ogen uit. Heel veel scooters tussen de auto's op de weg. En zelfs een motorscooter met pa en ma er op met 1 baby en 1 peuter. Alleen pa met helm, peuter tussen zijn benen en ma met baby achterop tussen de chaos van het verkeer.  Wat doe je daar op dat tijdstip?  

We werden als 2e afgezet bij het hotel en daar werden we welkom geheten met een drankje.  De meiden vonden het smerig maar we hadden zoveel dorst en we hadden het zo warm in onze Nederlandse kleding dat we het toch opgedronken hebben.  Het was koud en nat..  de rest maakte niet uit. 

 We werden naar onze suite gebracht en we keken onze ogen uit. Een woonkamer met keuken nog groter dan thuis,  3 slaapkamers, 2 badkamers en een balkon. En dat terwijl ik een 2 slaapkamer suite zonder balkon geboekt had. (Dat was mijn Zeeuwse zuinigheid want een balkon kostte 50 euro pp meer en dat had ik er niet voor over) We hebben de spullen uitgepakt, nog wat te eten besteld en gedoucht en wilden gaan slapen. Alleen ik schrok me kapot toen er een soort salamander achtig beest voorbij rende door de kamer. Nou hadden we in Zuid-Afrika kleine gecko's op de kamer maar dit was groot formaat.  Even twijfelde ik of ik durfde te gaan slapen... maar ik was te moe.  Waarschijnlijk lust hij ons toch niet dus we zien het wel na een nachtje slapen. 

Nu is het zondagochtend bijna 8uur en iedereen slaapt nog.  Straks lekker naar het ontbijt (wat is het fijn dat ik gewoon 2 weken niet voor eten hoef te zorgen en of kleding hoef te wassen) en daarna gaan we maar eens geld wisselen bij een money changer in Sanur.  Dan kunnen we daarna wat spullen bij de supermarkt kopen zodat we onze koelkast met drinken kunnen vullen. Voor de rest lekker relaxen bij het zwembad denk ik...